چگونه نانوذرات ضد سرطان بیشتری را به محل مورد نیاز برسانیم
- لینک مفید:نانوذرات می‌توانند ایمونوتراپی(ایمن درمانی) سرطان را تقویت کنند
- بیشتر بدانید:نانوذرات پلاستیکی می‌توانند دارورسانی سرطان را بهبود بخشند
- بیشتر بخوانید:کاهش اثرات سمی شیمی درمانی به وسیله نانو داروها
چگونه نانوذرات ضد سرطان بیشتری را به محل مورد نیاز برسانیم
محققان دانشگاه مهندسی تورنتو آستانه دوزی را کشف کرده‌اند که رساندن داروهای ضد سرطان به تومور را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد.
تعیین این آستانه، روشی بالقوه جهانی برای اندازه‌گیری دوز نانوذرات فراهم می‌کند و می‌تواند به پیشرفت نسل جدیدی از درمان، تصویربرداری و تشخیص سرطان کمک کند.
بن اویانگ، کاندیدای دکترای پزشکی، که رهبری این تحقیق را تحت نظارت پروفسور وارن چان بر عهده داشته است، می‌گوید: «تنظیم دوز، یک راه‌حل بسیار ساده است، اما نتایج آن بسیار قدرتمند است.»
یافته‌های آنها امروز در Nature Materials منتشر شد و راه‌حل‌هایی برای مشکل دارورسانی که قبلاً توسط چان و محققان چهار سال پیش در Nature Reviews Materials مطرح شده بود، ارائه می‌دهد.
حامل‌های نانوفناوری برای رساندن دارو به محل‌های سرطان استفاده می‌شوند که به نوبه خود می‌تواند به پاسخ بیمار به درمان کمک کند و عوارض جانبی نامطلوب مانند ریزش مو و استفراغ را کاهش دهد. با این حال، در عمل، تعداد کمی از ذرات تزریق شده به محل تومور می‌رسند.
در مقاله Nature Reviews Materials، این تیم مقالات دهه گذشته را بررسی کرد و دریافت که به طور متوسط، تنها 0.7 درصد از نانوذرات شیمی‌درمانی به تومور هدف می‌رسند.
چان توضیح می‌دهد: «نویدبخشی به درمان‌های نوظهور به توانایی ما در رساندن آنها به محل هدف بستگی دارد. ما اصل جدیدی برای بهبود فرآیند رسانش کشف کرده‌ایم. این می‌تواند برای فناوری نانو، ویرایشگرهای ژنوم، ایمونوتراپی و سایر فناوری‌ها مهم باشد.»
تیم چان، کبد را که خون را فیلتر می‌کند، بزرگترین مانع برای رسانش داروی نانوذرات می‌دانست. آنها فرض کردند که کبد آستانه‌ی سرعت جذب دارد - به عبارت دیگر، هنگامی که اندام با نانوذرات اشباع می‌شود، نمی‌تواند دوزهای بالاتر را تحمل کند. راه حل آنها دستکاری دوز برای غلبه بر سلول‌های کوپفر)سلول های بزرگ کبدی تخصصی که هموگلوبین را به صفرا تجزیه می کنند (فیلترکننده‌ی اندام، که کانال‌های کبد را می‌پوشانند، بود.
محققان کشف کردند که تزریق یک تریلیون نانوذرات پایه به موش‌ها، در داخل بدن، برای غلبه بر سلول‌ها کافی بود، به طوری که آنها نمی‌توانستند ذرات را به سرعت کافی برای همگام شدن با دوزهای افزایش یافته جذب کنند. نتیجه، راندمان انتقال ۱۲ درصدی به تومور است.
اوویانگ می‌گوید: "هنوز کارهای زیادی برای افزایش ۱۲ درصد باید انجام شود، اما این یک گام بزرگ از ۰.۷ است." محققان همچنین به طور گسترده آزمایش کردند که آیا غلبه بر سلول‌های کوپفر منجر به خطر سمیت در کبد، قلب یا خون می‌شود یا خیر.
اویانگ می‌گوید: «ما طلا، سیلیس و لیپوزوم‌ها را آزمایش کردیم. در تمام مطالعاتمان، مهم نبود که دوز را چقدر بالا ببریم، هرگز هیچ نشانه‌ای از سمیت ندیدیم.»
این تیم از این اصل آستانه برای بهبود اثربخشی یک نانوذره بالینی و بارگذاری شده با شیمی‌درمانی به نام Caelyx استفاده کرد.
استراتژی آنها در مقایسه با Caelyx به تنهایی با دوز مشخصی از داروی شیمی‌درمانی، دوکسوروبیسین) یک آنتی بیوتیک باکتریایی است که به طور گسترده ای برای درمان لوسمی و انواع دیگر سرطان استفاده می شود(، تومورها را 60 درصد بیشتر کوچک کرد.
از آنجا که راه‌حل محققان ساده است، آنها امیدوارند که این آستانه، پیامدهای مثبتی حتی در قراردادهای فعلی تعیین دوز نانوذرات برای آزمایش‌های بالینی انسانی داشته باشد.
آنها محاسبه می‌کنند که آستانه انسانی حدود ۱.۵ کادریلیون نانوذرات خواهد بود.
چان می‌گوید: «این روش سادگی خاصی دارد و نشان می‌دهد که ما برای بهبود دارورسانی نیازی به طراحی مجدد نانوذرات نداریم. این می‌تواند بر یک مشکل بزرگ دارورسانی غلبه کند.»
تاریخ:1404/5/12
مهسانعمتی
